Archief van de maand: april, 2021

Een interview met Richard Tapper van New Nexus
(dit had ook best een boek kunnen zijn)

Het is eigenlijk niet te missen voor zij die het transferium in Haren passeren: er is nogal een gebouw verrezen. En zeker niet zomaar een gebouw. Het betreft het gloednieuwe en superduurzame kantoorpand van New Nexus. Begin mei verhuizen ze van Tynaarlo naar hun nieuwe pand en ik mag een kijkje komen nemen. Er wordt nog druk afgebouwd, zie ik gelijk als ik van mijn auto naar de ingang loop (alles voor meer dan 3.000 stappen per dag momenteel). Buiten ligt een kolossale goudachtige, exotische deur. Handgemaakt in en verscheept vanuit India, vertelt Richard Tapper even later. Het zijn er zelfs twee. De grote weegt 700 kilo, de kleine zo’n 300. Waarom? “Omdat het kan.”

Niet te zuipen
Enthousiast geeft Tapper, mede-eigenaar van het IT bedrijf, een rondleiding. Onderweg naar de enige werkende koffiemachine lopen we Myron Hamming, de stadsdichter van Groningen, tegen het lijf. Hij werkt mee aan een wervingscampagne, vertelt Tapper terwijl hij een dubbele koffie in een gigantisch theeglas tapt. “Niet te zuipen” beoordeelt hij die koffie even later. Dat het hier allemaal een beetje anders dan anders is, is me snel duidelijk. Niet alleen qua sfeer. Ook het kantoor is iets dat ik nog niet eerder zag. Inclusief fitnessruimte, bijvoorbeeld. En een bedrijfsrestaurant met door Tapper zelf gekozen goudkleurige tegeltjes waar straks mensen van Zorgboerderij de Mikkelhorst de lunch uitserveren. Ook aan een bar is gedacht.

Spraakwaterval
We zoeken een plekje in een onaffe kantoorruimte, bestemd voor de recruiters straks. Het is er warm, want de thermostaten zijn nog niet goed gereguleerd. “We maken gebruik van aardwarmte, dat systeem heeft tijd nodig om helemaal goed te werken. Geen gas dus. Ons dak ligt vol zonnepanelen, de parkeerplaatsen straks ook. We onderzoeken nog of we de energie die we over houden kunnen doneren aan de omgeving” legt Tapper uit. En dan nog iets over een Engels keurmerk waar ze aan voldoen, maar hij maakt zijn zin niet af*. Buiten wordt gepoogd de eerste deur uit India naar binnen te takelen. “Sommige dingen moet je misschien ook gewoon niet willen zien” lacht Tapper als hij zich weer naar me toedraait. En: “Sorry, ik ben een enorme spraakwaterval.”

Oninteressante vraag (en de greppel ligt bij Meppel)
Niets aan gelogen. In het uur dat volgt, vertelt hij met niet aflatend enthousiasme over van alles en meer. Na precies vijf minuten stopt mijn laptop ermee. Lekker, ik ben ook weer een keer op locatie aan het werk, vloek ik in mezelf. Maar goed, improviseren kun je leren, dus ik schakel over op de dictafoon. Eerst maar eens vragen wat ze allemaal doen bij New Nexus. Maar dat lijkt een beetje een oninteressante vraag. “IT-dingen. Veel van wat we doen is detachering, maar alleen in Noord-Nederland. We hebben veel zogenaamde tegeltjes in ons bedrijf en eentje daarvan is: ‘De greppel ligt bij Meppel’. We willen dat onze mensen in principe maximaal een uur in de auto zitten als ze naar hun werk moeten.” De geboren Drentenaar vertelt vervolgens over zijn enigszins afwijkende mening voor wat betreft thuiswerken: “Daar geloof ik niet in. De flexibiliteit qua dagindeling bevalt me wel echt prima, maar wij hebben allemaal innovatief en creatief werk, de dynamiek van elkaar ontmoeten hebben we nodig. Dus wij zeggen: kom maar hier thuiswerken. Allemaal veilig, maar echt essentieel.” Ook, zo vult hij aan, omdat ze bij New Nexus nogal veel activiteiten hebben naast het werk. Met elkaar. Een bierbrouwerijclub, een eigen solarboot (ook voor wedstrijden), borrels, weekenden weg, op stap, het klinkt als een groot feest daar. “Wij verdelen de helft van onze winst aan onderwerpen die wij met z’n allen belangrijk vinden. Dit geld gaat zowel naar sociale projecten als naar onze eigen mensen. Een aantal daarvan zijn ook aandeelhouder, we investeren in opleidingen en mensen krijgen een winstuitkering. Daarnaast gaat er een gedeelte naar die gezamenlijke activiteiten. We hebben natuurlijk geld nodig om een kantoor als dit te kunnen regelen, maar geld is niet onze motivatie.” Ik wil bijna vragen of we het gesprek niet om kunnen vormen naar een sollicitatie mijnerzijds. Maar houd me in.

New Nexus festival
Klinkt mooi. Helemaal omdat bij veel organisaties de maatschappelijke betrokkenheid vaak achteraf een keer als een etiketje wordt opgeplakt, want dat staat leuk. Dat lijkt hier helemaal niet aan de hand. “We zouden het New Nexus festival organiseren in Martiniplaza. We hadden 1500 mensen met een verstandelijke beperking uitgenodigd en artiesten als Jannes, Andre Hazes Jr en Monique Smit. Dat heeft dit weekend digitaal plaatsgevonden, maar dan met andere artiesten. Geweldig evenement! En volgend jaar wel weer in MartiniPlaza. Dit soort dingen doen we echt met heel veel plezier en onze mensen kiezen dus zelf waar het geld aan wordt besteed.” Het enthousiasme van Tapper wordt alleen maar groter. Maar hoe komt het dat dit “delen” zo in het DNA zit? “Omdat het kan. Het zit echt in ons bloed. Ik kom uit een een gezin met rood nest, mijn compagnon Jan uit een gezin met christelijke waarden. We hebben het van huis uit meegekregen om niet alleen voor jezelf te zorgen, maar juist ook voor anderen. Toen we zelf begonnen, hebben bewust voor een bedrijfsmodel gekozen waarbij er geen winst naar de aandeelhouders gaat, maar in een potje om samen te verdelen. Kijk, geld interesseert me niet. Winst hebben we nodig om stabiel te bestaan en ik heb mijn zaakjes prima voor elkaar. Maar ik hoef niet méér. Dat heeft helemaal geen zin. Als ik al een karbonade op mijn bord heb ’s avonds, dan hoef ik er toch geen twee?”

“Trots, dat past niet bij me”
Tja, als ik aan het roer zou staan van een bedrijf als dit en op deze manier mijn business zou inrichten, liep ik trots als een pauw rond, denk ik bij mezelf. Tapper: “Nee ik ben eigenlijk niet trots. Dat past niet bij me.” Ok, denk ik. Dat is een kort en krachtig antwoord waar ik me weinig bij kan voorstellen. Is hij dan ook niet trots op iets in zijn privéleven? En ja hoor, mijn vraag slaat gelukkig niet helemaal dood. “Ik ben op dit moment bezig om een stripboek te maken over Bommen Berend. Die gaan we vijf jaar lang gratis weggeven aan Groningse kinderen uit groep acht. Zodat ook zij beter meekrijgen waarom 28 augustus een dag van belang is. En dat blijven vieren. Ik doe dat als lid van de Vereniging voor Volksvermaken die alle feestelijkheden omtrent Groningens Ontzet organiseert. Als we die viering levendig willen houden op de langere termijn, moeten we onze kinderen daar nu al kennis mee laten maken.” En naast het stripboek komt er een volledig lesprogramma voor basisscholen in Groningen. Ook uit zijn koker. “Ik vind het mooi om mensen bij elkaar te brengen en dan samen iets betekenisvols te doen.”

“Geen zin in eikels om me heen”

We checken nog even de status van de kolossale deur, maar die lijkt onveranderd. Twee bouwmannen staren, met de handen in de zakken, bewegingsloos naar de met goudkleurige messing ingelegde unit. “Ik heb een hekel aan ‘ja maar’. Ik denk niet in bezwaren, maar in mogelijkheden. Eigenlijk doen we dat allemaal hier. Dus die deur komt hoe dan ook wel naar binnen.” De wervingscampagne waar Myron aan werkt, is daar ook een voorbeeld van, kom ik achter. Waar al heel snel bleek dat New Nexus niet bepaald een doorsnee bedrijf is, bewijst de manier van werven dit nog een keer. Tapper gelooft niet in traditionele vacatures. En zijn doel is ook niet per se om te groeien. Dus hier werkt het anders. “We hebben wel extra capaciteit nodig, merken we. Maar ik geloof dat we vooral goede mensen nodig hebben, mensen die zich aangesproken voelen om hier te werken. En dan volgt het werk hun behoeften. We gaan gewoon op zoek naar wat het beste bij hen past en niet andersom. Bij ons mag men eigenlijk zelf een vacature samenstellen op basis van competenties. Een sollicitatiegesprek bij ons is een lul/niet-lul kennismaking. Je bent namelijk een lul, of je bent het niet. En je moet hier wel passen, want we kiezen heel duidelijk voor sociaal ondernemerschap, zorgen voor elkaar en we zoeken met nadruk mensen die het ook leuk vinden een biertje met elkaar te drinken. We zijn met New Nexus begonnen omdat we een leuk bedrijf wilden, dus ik heb geen zin in eikels om me heen.” De rol van Myron? “Die schreef een gedicht voor de campagne Over vrijheid, want daar hechten we dus nogal aan. En hij brengt een andere, heel creatieve manier van denken met zich mee.”

Overrijpe mango

Om eerlijk te zijn kan ik nog heel veel meer schrijven over dit gesprek. Over de bus die ze hebben laten ombouwen tot foodtruck, bemenst door mensen van Zorgboerderij de Mikkelhorst (zes collega’s haalden speciaal hun busrijbewijs om straks festivals te kunnen bezoeken). Over de vele tegeltjes die leven binnen het bedrijf (allemaal even grappig). Over hoe het pand voor de helft goedkoper neergezet had kunnen worden, als ze minder duurzame keuzes hadden gemaakt (maar deze keuzes bevallen juist prima). Over zijn lange termijn plannen voor New Nexus (gelooft hij niet in, zolang alles wat ze doen maar dicht bij hun hart en ziel ligt). Over mislukkingen (niet alles kan lukken, wie anders beweert, liegt). Over een goede gesprekspartner zijn voor klanten (door je kwetsbaar op te stellen). Over waarom hij een overrijpe mango is en zijn compagnon Jan een kokosnoot (leuke cliffhanger, deze ga ik niet verklappen).

Misschien in een aflevering twee van deze serie. Voor nu kan ik iedereen aanraden eens een afspraak te maken (sorry, Richard, ik weet niet of jij hier op zit te wachten, maar ik ben in ieder geval fan) en het prachtige pand te bezoeken. Of in ieder geval in de gaten te houden wat ze allemaal doen (en hoe) bij New Nexus. Als we naar de uitgang lopen, is de gigantische deur inderdaad binnen. De kleine dan. De grote volgt de volgende dag. Afgelopen 29 maart was de sleuteloverdracht. Ik neem aan dat beide deuren inmiddels hun plekje hebben gevonden. En ben benieuwd naar het eindresultaat.

* Een nawoord van Richard: “Het Engelse keurmerk is Breeam en we krijgen het certificaat Outstanding.” Het hoogste dat wordt uitgegeven (red.).